Selfie-actie: Het Lindenhof in Neerijse - Gepassioneerd door paarden en verknocht aan erfgoed.

Enige tijd geleden kwamen wij toevallig in contact met mevrouw Marie-José Vanderperren, eigenaar van het beschermde Lindenhof in Neerijse. Zij had zo’n interessant verhaal te vertellen, dat we besloten haar aan het woord te laten in de laatste aflevering van deze blogreeks, naar aanleiding van de nieuwe herkenningstekens voor onroerend erfgoed.

Hoe lang woont u hier al?

Mijn vader heeft deze hoeve 31 jaar geleden gekocht. Wij wilden een rustoord voor oude paarden beginnen, en het Lindenhof leek ons daarvoor de perfecte locatie. Dat er heel veel restauratiewerk nodig was, deerde ons toen niet. Wij dachten enkel aan een mooie thuis voor onze dieren. Eigenlijk waren we een beetje gek om dit te kopen. We zijn eraan begonnen, zonder te weten waar het zou eindigen. Met oogkleppen, net als onze paarden. Altijd maar vooruit! Vijfentwintig jaar lang hebben we gerestaureerd. Alles zelf gedaan, om de kosten binnen de perken te houden. Op zaterdag, op zondag, op feestdagen… Wij zijn nooit weggeweest, behalve dan om boodschappen te gaan doen. Permanent waren wij bezig met het zorgen voor ons erfgoed, en voor onze paarden uiteraard. Dat laatste was onze motivatie. Je mag gerust zeggen dat ik in mijn hoofd slechts voor ¼ mens ben, en voor ¾ paard.

Hebben jullie in al die jaren ook premies gekregen van Onroerend Erfgoed?

Slechts één keer, om het dak van de paardenstal te vernieuwen. Al de rest hebben we zelf betaald. Mijn vader was geen groot voorstander van premies. Hij vond dat de gemeenschap niet mee moest betalen voor zijn privéwoning. Na die ene keer hebben we nooit nog een tweede premie durven aanvragen. Maar intussen zijn er nieuwe kosten opgedoken aan de hoeve. Een aantal ramen moet dringend vervangen worden, bijvoorbeeld. Ik heb al op eigen kosten de dakgoten vernieuwd en een vochtprobleem opgelost. Een premie zou nu wel welkom zijn. Maar ik zie op tegen de aanvraagprocedure. Mijn vader en mijn echtgenoot zijn al lang overleden, en ik ken niets van dossiers indienen. Ik hoop dat de consulenten van Onroerend Erfgoed mij daarbij kunnen helpen.

Het is mooi dat u zelfs zonder premies toch dit prachtig stuk erfgoed intact gehouden hebt.

Ik heb altijd respect gehad voor het erfgoed. Het Lindenhof was reeds beschermd toen mijn vader eigenaar werd, maar dat maakte voor hem geen verschil. Hier zijn ook nooit ingrijpende aanpassingswerken gedaan, enkel restauratiewerken. Alles is nog authentiek. De vorige eigenaar heeft wel het varkenskot omgebouwd tot een wooneenheid. Maar met behoud van het uitzicht. Daarin woont nu mijn pleegzoon Werner, die mij dag in dag uit helpt met mijn oude paarden.

Krijgt u ook appreciatie van de buurtbewoners of de gemeente, voor wat u hier verwezenlijkt hebt?

Ja en nee. Iedereen vindt het uiteraard fantastisch dat de omgeving hier zo mooi onderhouden is. Je moet weten dat de omliggende weilanden, de kapel op het einde van de straat, en de straat zelf ook tot het domein behoren. Daar steken wij heel veel werk in. Daarom vind ik het jammer dat niet iedereen respect toont voor dat werk. Er wordt zelden hondenpoep opgeraapt in de bermen, en de zondagse wandelaars laten heel veel afval achter. Met de gemeente heb ik ook regelmatig discussie over het onderhoud van de kasseien. Maar kom, ik probeer geen ruzie te maken, en voor iedereen goed te doen.

Is er ook belangstelling van buiten Neerijse?

Absoluut! Ik krijg jaarlijks gemiddeld twintig bussen over de vloer. Allemaal mensen die geboeid zijn door paarden én door erfgoed. Ik geef zelf de rondleidingen, want ik ben behoorlijk goed op de hoogte van de historiek van deze hoeve. Alle bezoekers betalen 2 euro, die rechtstreeks naar mijn vzw gaat, en de paardjes dus ten goede komt. Soms zet ik ook de deuren open op Open Monumentendag. Bij de laatste editie zijn er maar liefst duizend bezoekers geweest. Dat was een prachtige dag!

Dan bent u waarschijnlijk wel fier dat u het nieuwe herkenningsteken kan ophangen?

En waarom niet? Als Onroerend Erfgoed mij dat vraagt, zie ik geen reden om dat te weigeren. We hebben ooit een restauratiepremie gekregen, en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Ik ben fier op het Lindenhof, op mijn paarden en op het werk dat ik hier al meer dan dertig jaar doe. Eigenlijk verdien ik een medaille. Met dit herkenningsteken heb ik er nu een!